Binnen enkele weken verwelkomen we een uitwisselingsstudent in ons gezin. Karla komt uit Brazilië en zal 10 maanden deel uitmaken van ons leven.
In een ver verleden; voor de gsm, toen je nog moest inbellen voor het internet, toen je brieven schreef en 3 weken moest wachten op een antwoord, toen, was ik zelf uitwisselingsstudent naar de Verenigde Staten.
Ik wilde gewoon weten of het was zoals in de film. Groter was mijn ambitie niet!
Het was een fantastisch, geweldig jaar en heb veel over mezelf geleerd. En ja, het was zoals in de film, de gele schoolbus, de‘lockers’, ‘baseball’, de verschillende clubjes op school, de ‘fastfoodrestaurants’, echt alles.
Als ik er op terugkijk, dan vraag ik me af waar ik de moed vandaan heb gehaald om zo’n groot avontuur aan te gaan.
Door de jaren heen heb ik contact gehouden met mijn ‘gastfamilie’ en zijn we nog vele keren op bezoek geweest.
Zeven jaar geleden wilde onze jongste dochter Laura datzelfde avontuur meemaken. Niemand had dit verwacht, want zij is de stilste in een groep en krijgt stress van alles wat nieuw en onbekend is.
Ze wilde zichzelf extra uitdagen door een land te kiezen waar ze de taal niet sprak. Ze gaf 3 keuzes op en het werd Brazilië.
Ook voor haar was het een geweldige, maar ook pittige ervaring. Ze veranderde een paar keer van gastgezin, vond een fantastische dansschool waar ze zich thuis voelde, maakte een wonderlijke reis door het Regenwoud en leerde veel over zichzelf.
Thuis stelden we ons gezin, in het jaar dat Laura weg was, open voor een student uit Hongkong. Dit avontuur was niet de mooie ervaring die we gehoopt hadden en liep uiteindelijk met een sisser af. It happens!
En nu beginnen we er opnieuw aan. We verwachten het onverwachte en stellen ons open voor dit avontuur.
Maar waar ik het eigenlijk over wilde hebben, voor ik verdwaalde in mijn herinneringen, is dat we een eerste telefoongesprek hadden met Karla en haar gezin. Gelukkig hadden we Laura als tolk want hun kennis van het Engels was vrij beperkt en mijn Portugees bestaat uit enkele woorden en wat je besteld in een restaurant.
Wat me vooral is bijgebleven van dit gesprek was het enthousiasme en de vrolijkheid van dit gezin. Ze stelden duizend en één vragen en toen we hun de plek waar we woonden lieten zien, met onze paarden en geitjes buiten, zeiden ze in koor ‘het is net als in de film’. En ik dacht ‘ja, daar staan we veel te weinig bij stil’.
Wij willen altijd meer of vinden dat iets beter kan en genieten te weinig van alles wat er is.
De vreugde die dit gezin uitstraalde over het leven dat ze samen leven, was een inspiratie. Om meer te leven en te genieten en ons niet te verliezen in wat allemaal beter kan. Om te leven vanuit ons hart en niet vanuit het hoofd. Om te beseffen dat we het hier goed hebben.
Karla vroeg op een bepaald moment of je hier water kon drinken uit de kraan. Dat kan in Brazilië dus niet. Iets wat wij vanzelfsprekend vinden.
En dat is één van de redenen waarom we ons openstellen voor dit avontuur. Je wordt er nederig van, je beseft dat het ook slechter kan en je leert iets over andere culturen. En dat is nog steeds de basis van een uitwisselingsprogramma.
We kijken heel erg uit naar haar komst en als je wil kan je ons avontuur volgen op mijn socials.
Voel je je door het lezen van ons verhaal geroepen om je hart en huis open te stellen voor een buitenlandse student, er zijn nog verschillende studenten die een gastfamilie zoeken en de tijd dringt!
Laat de vreugde in je leven toe en wees tevreden met waar je nu bent!
Met veel liefde,
Nicole
